Villafranca => Torremegia 27km

Koffie uit een zakje Nescafé, yoghurt met muesli. Een stevig ontbijt deze morgen. We gaan naar buiten en ondanks dat het maar negen graden is en winderig, hebben we de shirts met korte mouwen aan. Met een vest aan lopen is na vijf minuten niet te doen vanwege de warmte van de rugzak. We lopen het dorp door en aan het einde ligt onze uitdaging. Een weg met een lengte van 27 kilometer en zo recht als een potloodstreep. Als de weersomstandigheden normaal zijn, is deze weg zwaar. Door de eentonigheid, de warmte en door het gebrek aan water en schaduw. De weg met papraplu lopen is ook niet zo als je het eigenlijk voorstelt. Na enkele kilometers stopt de regen en bergen we de paraplu's op. Het blijft grijs en dreigen, maar de regen blijft weg. Het zicht naar de einder verandert alleen door het dalen en stijgen van de weg, dit is het enige spannende eraan. Soms zie je boeren in het land de gewassen controleren vanwege de regenschade van de afgelopen week. De bocadillos die we gisteravond gemaakt hebben, eten we lopend op. Nergens is een rustplaats of schuilplaats gemaakt. Als je bedenkt dat vanaf April zo'n achthonderd mensen deze weg al gelopen zijn is dit geen overbodige luxe. Onderweg zien we twee jonge fazanten die geschrokken weg rennen. Maar dit is zo'n beetje het hele avontuur op deze weg. Och nee, er is nog iets als we de weg gelopen hebben en het dorp bereiken, komt tergend langzaam een auto van de Guarde Civil langszij. De bijrijder opent het raampje en vraagt of alles oké is? Ik wil hem vragen of hij misschien twee cerveza's heeft. Besluit het niet te doen, ik ken z'n humor niet en wil dit ook zo laten.