Almaden de la Pl.=> El Real de la Plata 13,8 KM

Als we wakker worden horen we regen plenzen. Hij schijnt in Nederland het mooiste weer van Europa te zijn. Het weer dat nu in Nederland is was eigenlijk voor Andalusië bestemd. Maar ja, het gaat overal eens mis. Thuisblijvers, geniet er van. Even na acht, in vol ornaat, zijn we op pad gegaan. Vandaag was eigenlijk de bedoeling twee etappes te lopen,maar de regen gooit roet in het eten. Poncho en paraplu maken het lopen niet makkelijk, en na een half uur ben je net zo nat aan de binnenkant als aan de buitenkant van de poncho. Uit voorzorg hebben we ook onze schoenen aangekleed met plastic, en onze medepelgrims kijken ons vreemd aan.We lopen weer door een natuurpark,maar deze keer is het landschap ruiger en heuvelachtiger. In dit gebied lopen ook veel runderen en de bekende (en lekkere) Iberische zwarte varkens. Onder weg moeten we heel wat hekken openen en sluiten. Fred heeft hier meteen al een vriend die hem op de voet volgt. Babe, the black pig. Een eind verderop nemen we afscheid, niet wetende dat we zometeen de hele loslopende familie van Babe ontmoeten. Eerst zien we er vijf of zes, als ik stil sta om ze te fotograferen komen van overal zwarte knorrende varkens vandaan. Ze zijn hondsbrutaal en beginnen zelfs in mijn poncho te wroeten. Ondanks het mindere weer is het hier geweldig. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere, beekjes stromen woest en je hoort het water kolken. Na zeven km moeten we volgens de route een klein stroompje over, wat normaal geen problemen geeft. Maar aangezien we de afgelopen dagen geen normaal weer hebben gehad moeten we nu een flinke stromende beek over. Er is geen andere oversteek en we moeten er dan ook aan geloven. Schoenen uit, Teva's aan. Het water is troebel, en je ziet geen diepte. Toch lukt het ons om alleen met natte voeten de overkant te halen. Deze kleine intermezzo heeft ons gauw een half uur gekost en het gaat toch al niet zo snel vandaag. Om 12 uur lopen we onze bestemming binnen en zoeken een albergue. De keus valt op een typisch zuid spaans huis uit 1886, waarvan moeder en zoon ons hartelijk ontvangen. Na de rondleiding een boodschap gedaan en heerlijk gegeten. Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn benen bij glooiende kooltjes die in een grote pan liggen onder een tafel in een kuil. Een dik zwaar tafellaken laat de warmte getemperd doorstralen. De verwarming van anno 1886! O ja een een lekkere cerverza smaakt dan extra lekker.